Langs deze weg wil ik jullie allemaal heel duidelijk maken dat de berichten in de Gazet Van Antwerpen niets met ons te maken hebben. Deze mensen hebben in onze ogen nul komma nul respect voor hun medemens. Dat er weer een artikel is verscheen zonder dat wij er iets van af wisten is weeral een hele spijtige zaak. We hoopten nochtans dat ze na het verschijnen van de volledige bladzijde na de begrafenis ze het wel begrepen hadden. Ik begrijp zelfs niet waar ze het lef vandaan halen om zo'n artikels te schrijven. Dat het geen verrassing zou zijn om deze blog in boekvorm uit te geven is niet waar. Voor jullie als voor mezelf was dat een verrassing. Dit boek wordt uitgebracht omdat wij dit zien als het vereeuwigen van onze prachtige dochter. Dat er mensen over heel Vlaanderen afscheid hebben genomen tijdens de begrafenis is gewoon pure onzin!! Dat ik steevast Marie "MEGA-MARIE" wil noemen is niet waar. Het is gewoon zo gekomen maar voor mij blijft ze Marie mijn dochter.
Dit is voor de Gazet Van Antwerpen:
Dit is weer een hele spijtige zaak. Hadden jullie een beetje meer respect getoond hadden we best wel iets kunnen regelen voor het boek maar bijdeze wil ik niets meer met jullie te maken hebben. Jullie zijn dan ook mensen waar er waarschijnlijk nooit zoiets bij gebeurd. Anders hadden jullie dit nooit gedaan of tenmiste een mail gestuurd naar mij. Gewoon plaatsen en vooral niets zeggen dat is het dus hier. Als de krant maar volstaat en als we er centen mee kunnen verdienen. Wat voor een metaliteit is dat? Sorry maar met zo een mensen willen wij niet samenwerken. Ik wil hier zefs geen woorden meer aan vuil maken. Of jullie moesten het toch eens inzien en het willen goedmaken met een bepaald bedrag te storten om het Mariefonds. Maar dat zal er niet in zitten waarschijnlijk. Bedankt voor het respect dat we nooit mochten ontvangen. U zal waarschijnlijk ook wel gemerkt hebben dat al deze kostbare blog verdwenen zijn. Nu zal u toch wel eens eerst cotact moeten opnemen voor u nog berichten of foto's van de blog plukt.
Is het dan zo moeilijk om even de mensen gerust te laten en ons terug een beetje thuis te voelen in een huis waar Marie nooit meer zal komen? Het is precies of we er allang over moeten zijn. Dit lieve mensen zal nooit gebeuren. Elke dag, elke moment, elk ding dat je doet daar denk je aan Marie. Dat we daar tot op ons sterfbed mee bezig zullen zijn is de harde waarheid. Daartussen moeten wij een beetje proberen ons leven zo normaal mogelijk te kunnen verder zetten. Ja, zo zie je maar dat er weinig mensen zijn die veel begrip tonen.
Voor al onze trouwe lezers:
Al hetgene wat er in die krant verschijnt heeft niets maar dan ook niets met ons te maken. Ik wou dat jullie dit even wisten. Bedankt voor jullie begrip en het spijt mij dat ik deze blog niet kan blijven schrijven hoe ik het normaal zou hebben gedaan. Het komt gewoon omdat er teveel misbruik van wordt gemaakt. Ik zal jullie proberen op de hoogte te houden.
Julie, Paul en Axelle
